แวมไพร์หลงยุค (นิยายแปล ฮาเร็ม ) ตอนที่ 8 : ท่านกินข้าจริงๆ

          ในขณะนี้ หัวของโม่ ชิงหลี่ได้ยื่นไปอยู่ตรงไหล่ทางด้านซ้ายของเฟิง เฉิงหลิงแล้ว เขี้ยวทั้งสองข้างที่เป็นเอกลักษณ์เฉพาะ ของเจียงซือเช่นนาง กัดลงไปบนลำคอขาวอย่างดุร้ายด้วยความกระหาย  นางดูดเลือดของ เฟิง เฉิงหลิงอย่างตะกละตะกลาม นอกจากนี้  เลือดที่นางกำลังดูดมันไหลออกมารวดเร็วจนนางไม่สามารถที่จะดูดมันลงไปได้ทั้งหมด ทำให้มีบางส่วนไหลลงไปตามลำคอผุดผ่องของ เฟิง เฉิงหลิง

            หลังจากได้รับสารอาหารจากเลือดอย่างเต็มที่ สติของโม่ ชิงหลี่ค่อยๆ กลับคืนมา เวลาผ่านไปเล็กน้อย พลังของนางก็ได้ฟื้นคืนกลับมาเรื่อยๆ  จะอย่างไรก็ตาม โม่ ชิงหลี่ไม่ได้ปล่อยลำคอขาวของเฟิง เฉิงหลิงให้เป็นอิสระหลังจากที่ได้พลังและร่างกายของนางเริ่มดีขึ้นแล้ว ด้วยเลือดของเฟิง เฉิงหลิสำหรับนางแล้วมันช่างหอมหวานยิ่งนัก ในเวลากว่าหนึ่งร้อยปีของ โม่ ชิงหลี่ นางไม่เคยได้ดูดเลือดที่บริสุทธิ์เช่นนี้มากก่อน

            ในที่สุดโม่ ชิงหลี่ก็ยอมปล่อยให้ลำคอขาวของเฟิง เฉิงหลิงเป็นอิสระ และเวลาก็ได้ล่วงเลยมาเป็นชั่วยามแล้ว

            ในลักษณะท่าทางที่ดูจะพอใจเป็นอย่างมากของนาง โม่ ชิงหลี่ใช้ นางลิ้นน้อยๆ เลียไปที่เลือดส่วนที่เหลือที่มันติดอยู่ตรงมุมปากงามอย่างแสนเสียดาย  นางค่อยๆ ว่างร่างที่ขาวซีดของ เฟิง เฉิงหลิงลงไปบนที่นอนนุ่มตรงหน้า ก่อนจะตรวจดูสภาพในตอนนี้ของ เฟิง เฉิงหลิง อย่างละเอียด ทุกอย่างไม่น่าเป็นห่วง เพียงแค่สภาพร่างกายในตอนนี้ของเขานั้นเสียเลือดไปมากก็เท่านั้น

            ตอนนี้โม่ ชิงหลี่ กำลังรับรู้ได้ถึงพลังของนางที่เพิ่มมากขึ้นอย่างไม่คาดคิด ก่อนจะมองไปที่ร่างของ เฟิง เฉิงหลิงที่นอนอยู่บนที่นอนในตอนนี้ อย่างครุ่นคิด

            กว่าที่เฟิง เฉิงหลิงจะฟื้นตัวจากการหมดสติของเขานั้น ก็เป็นเวลาเที่ยงวันแล้ว เขาตื่นขึ้นมาพร้อมกับร่างกายที่ไร้เรียวแรง เฟิง เฉิงหลิงมีท่าทางอิหลักอิเหลื่อในการเคลื่อนย้ายร่างกายของเขาในตอนนี้

            “ฟื้นแล้วหรือ”

            น้ำเสียงที่ดังแตกต่างออกไปจากความรู้สึกของเฟิง เมิงหลิง ได้เรียกสติของเขาให้เข้าทีเข้าท่า แต่มันกลับยากลำบากเหลือเกิน ที่จะขยับร่างกายของที่ไร้เรียวแรงนี้ได้ เฟิง เฉิงหลิง พาร่างของเขาขยับขึ้นนั่งให้แผ่นหลังผิงกับด้านบนของเตียงนอน ก่อนจะมองตรงไปที่ โม่ ชิงหลี่อย่างหวาดกลัว

            โม่ ชิงหลี่มองไปที่หน้าตาอันซีดเซียวของเฟิง เฉิงหลิง ที่กำลังเต็มไปด้วยความหวาดกลัวต่อนาง มุมปากของนางกระตุกขึ้น มันเป็นการแสดงออกที่ถูกต้องแล้ว

            “หยูเหยา”

            ประตูถูกเปิดออกอย่างแผ่วเบา พร้อมกับร่างของหยูเหยาที่ปรากฏขึ้น

            “เพคะองค์หญิง ท่านต้องการสิ่งใดเพคะ”

            “ให้ห้องเครื่องเตรียมอาหารที่ช่วยเพิ่มเลือด และนำมาให้ข้าที่นี่โดยเร็วที่สุด”  ในตอนนี้ เฟิง เฉิงหลิง คือแหล่งอาหารของนาง ร่างกายของเขาจะต้องได้รับการบำรุงอย่างถูกต้อง เช่นนี้แล้ว แหล่งอาหารของนางจะได้มีเลือดแบบไม่จำกัด ในยามที่นางต้องการ

            “เพคะ”

            หยูเหยาเดินออกไปอย่างรู้หน้าที่ แต่ก่อนที่นางจะเดินพ้นประตูห้องไป สายตาของนางบังเอิญมองไปเห็นผู้ที่คลายผู้ป่วยอยู่ในตอนนี้ เฟิง เฉิงหลิง เขาตอนนี้ดูราวกับกระต่ายน้อยที่กำลังตกใจกลัวต่อหมาป่า ศีรษะของเขามุดลึกลงไปที่หัวเข่าที่งอขึ้นของเขา จากสิ่งที่เห็น มันช่วยไม่ได้ที่นางต้องถอยหายใจออกมา ความปรารถนาขององค์หญิงก็ยังคงเป็นเช่นเมื่อก่อน มันเพียงพอที่จะทำให้ทุกคนตื่นตระหนกในการกระทำเช่นนี้ของนาง เพียงแค่มองไปที่หัวไหล่ที่สั่นเทาของที่ปรึกษาสี่ ก็สามารถจะบอกได้แล้ว ว่าที่เมื่อคืนที่ผ่านมาเขาจะต้องเจ็บปวดทรมานนับครั้งไม่ถ้วนอย่างแน่นอน

            โม่ ชิงหลี่นั่งลงที่เตียง มองไปที่เฟิง เฉิงหลิง ผู้ที่หลบไปนั่งซุกอยู่ที่มุมเตียงในตอนนี้ นิ้วมืองามยื่นไปแตะเบาๆ ลงบนลำคอขาวของเฟิง เฉิงหลิง ตรงร่องรอยที่นางทิ้งเอาไว้ บริเวณที่นางกัดไม่ได้ทิ้งร่องรอยเอาไว้มากนัก มันจางแทบจะมองไม่เห็น มันคือการลบร่องรองที่น่าอัศจรรย์ของเจียงซือ แต่หากจะกล่าวตามความจริงแล้วมันไม่ได้หายไปไหนเลย

            “เจ้ารู้หรือไม่ว่าก่อนหน้านี้ได้เกิดสิ่งใดขึ้นบ้าง”

            เฟิง เฉิงหลิง ในขณะที่ โม่ ชิงหลี่ยื่นมือน้อยๆ ของนางมาแตะที่ลำคอของเขา เขาขยับร่างกายที่ไร้เรียวแรงของเขาด้วยความตกใจ ดวงตาของเขาหลีตาลงเล็กน้อย เขาจองมองไปที่ใบหน้าของ โม่ ชิงหลี่ที่อยู่ไม่ไกลจากร่างของเขานัก สำหรับเขาแล้ว นางไม่ได้มีเสน่ห์และคุณสมบัติของความงามที่เป็นเลิศ หรือก็ไม่ได้มีร่างกายที่ยั่วยวนเป็นที่สุด แต่หากสิ่งที่นางมีคือการแสดงออกที่เย็นชา แม้ทะเลและภูเขาจะถล่มลงมาต่อหน้าของนาง ใบหน้านี้ก็คงจะไม่เปลี่ยนไป และท่าทางที่ไม่แยแสของนางก็ยังจะคงอยู่เช่นกัน

            ความรู้สึกเจ็บเล็กน้อยยังคงอยู่ตรงบริเวณลำคอของเขา นาง.. นางกัดเขาหรือ เฟิง เฉิงหลิงยังคงมีสามารถจดจำยามเลือดภายในกายเขาได้ถูกดูดออกไปอย่างหิวโหย พร้อมกับบางส่วนที่ไหลลงมาตามลำคอของเขา ในตอนนี้ เขามั่นใจว่านางได้ดูดเลือดของเขาไปจริงๆ มันทำให้เขารู้สึกสับสนงงงวยเป็นอย่างมาก ผ่านไปซักครู่ เขาถึงได้หาคำพูดของเขาเจอ

            “ข้า.....ข้าไม่รู้”

            “ฮึ...”  โม่ ชิงหลี่หัวเราะเบาๆ นางมองตรงไปที่ เฟิง เฉิงหลิง เขาช่างสมบูรณ์งดงามเสียจริง ภายในดวงตาสดใสของเขาคือคำบอกใบ้ของความขี้ขลาด มันทำให้เป็นเรื่องยากยามได้เห็นสายตาเช่นนี้ มันกระตุ้นอารมณ์ทำให้ผู้คนต้องการที่จะรังแกเขาอย่างช่วยไม่ได้

            ต้องเผชิญหน้ากับความงดงามของคนตรงหน้า นางไม่สามารถควบคุมตัวเองไว้ได้ นางยื่นมืองามตรงไปสัมผัสกับแก้มเนียมของ เฟิง เฉิงหลิง ก่อนจะพูดน้ำเสียงทีเล่นทีจริงออกไป

            “เจ้าไม่รู้จริงๆ หรือ การเป็นคนโปรด มันไม่ได้เลวร้ายเสมอไป”

            สิ้นสุดคำพูดนาง โม่ ชิงหลี่นางดึงผ้าคลุมที่อยู่ตรงหน้าอกของ เฟิง เฉิงหลี่ออกทันที ก่อนจะผลักเขาลงไปที่เตียงของนาง

เย็นๆ จะลงต่อให้อีกบทค่ะ

ขอบคุณทุกกำลังใจ และทุกคอมเม้นท์ค่ะ